गजल -४४- प्रकृतिले

ढुङ्गा र देउतालाई झन्‌झन् दुरुस्त बनायो प्रकृतिले,
मान्छे र देउताको दुश्मनि अझै बढायो प्रकृतिले।

देउताको आश बास त्यहिँ बढि हुन्छ जानेझैँ गरेर
झुपडि तिरै भेल-बाढी डोर्‌यायो प्रकृतिले ।

म अब चट्टानका घर र माटोका मूर्ती बनाउँछु,
ढुङ्गा मात्र छोड्यो माटो सबै बगायो प्रकृतिले ।

पानीकै छानो पानीकै भूईँ घेर्यो चौतर्फ पानीले,
पानीमै जिन्दगीको आहुती जलायो प्रकृतीले।

हिमाल पहाड झट्कार्यो सिमसार खाडि बनायो
झारेर देउताकै काखमा झनै सतायो प्रकृतिले।