हर्क्युलसहरु

हाम्रा हर्क्युलसहरु

जिउसका पुत्र

पर्सियस का बन्धुहरु 

मिथोलोजिका तिनै साहसि महारथी जस्ता भए

तिनका तरवार-भाला जस्ता कलमका गाथा  

एक दशक नबित्दै  

पौराणिक कथा झैँ भए। 

चर्चा चल्दा प्रश्न उठ्छ  

कुन समुन्द्रमा 

कुन समुन्द्रको देशमा 

कुन समुन्द्रको देशको अजङको सर्पको ढाडमा 

लम्पसार परेका छन

या छन यहिँ कहिँ  

नाचिरहेछन  

यो चक्र्व्युहमा

रुमल्लिरहेका छन्

यो आँफैले ल्याएको भुमरिमा। 

तिमिहरुले नारायणहिटी बाट  

नारायणहिटिको दुलो बाट  

निकालेर शिरच्छेद गरेको अजिङ्गर त हाइड्रा रहेछ 

एउटा काट्यौ अहिले 

सयौँ टाउका बनेर डसिरहेछ

विषवमन गरिरहेछ

तराइमा आगो ओकल्छ

सुदुरमा विषालु दाँत गाड्छ

पहाडको घाँटी बेर्छ

दिल दिमाग र चेत नभएका 

जम्बिजस्ता मुर्कट्टाहरुले मधेश हाँक्छन

एउटा टाउको काटदा हज्जारौँ पलाए

छाउरा अजिङ्गरहरु शक्ति सन्चय गरिरहेछन 

मोटाइरहेकाछन 

फुलिरहेकाछन

ढाडिईरहेका छन अझै हाइड्राहरु । 

अब, फेरि कहिले निस्कलान 

धुरी धुरी बाट 

भाला तरवार जस्ता कलम बोकेर सडकमा 

हर्क्युलसहरु

जिउसका पुत्रहरु

त्यो मिथोलोजिका पौरखि पात्रहरु

त्यो अलकत्रे सडकका ति आन्दोलित कविहरु ।

गजल -४१- अखबारहरूले

सँधै आफ्नैका मात्र छाप्दैनन् अखबारहरूले,
सँधै नराम्रा मात्र छाप्दैनन् अखबारहरूले।

बेवारिसे मैला राता पछ्यौरीका गाथा छन्,
सुकिला कथा मात्र छाप्दैनन अखबारहरुले।

आफ्नो भाषण आफैले लेख्नुहोस कुनै दिन,
नभनेका कुरा मात्र छाप्दैनन अखबारहरुले।

खाँदै नखानेहरुको विसेषाङ्क छ यसपाली,
खानेको रमिता मात्र छाप्दैनन अखबारहरुले।

अनुराधा पुष्पाका कथा देखिन्छन् आकलझुकल,
हिसिला सरिता मात्र छाप्दैनन् अखबारहरूले।

भारत विरुद्द नेपाल विजयी पढिन्छ कहिलेकाहिँ,
नेताका फोटा मात्र छाप्दैनन् अखबारहरूले।

प्रसङ्ग : फुटबल 

गजल -४०- साईतको बेला

साइतको बेला राख्यौ भरि घडा मझेरीमा,

सम्झि सम्झि बाँचेको छु खाडिको यो खडेरीमा ।

एक अञ्जुली तिर्खा ले नै डोर्याउँथ्यो कहाँ कहाँ,

आधा भरी गाग्री बोकि आउँथ्यौ तिमी पँधेरीमा ।

खेल्दा खेल्दै मुटु जोड्ने पानी कस्तो चोप रै'छ,

कागजको डुङ्गा बनाई बगाउँथ्यौ कुलेसिमा ।

मुस्काएर बिदा दियौ भाग्य बहाव स्विकार थ्यो,

लुक्थे कहाँ कठै आँशु उभिएर बलेनिमा ।

सम्झनाले सिँचिएका पसिनामा बाँचेको छु,

रसाउला सगर फेरी, फर्कि आउँदा आँगनिमा ।

गजल -३९- जाली गजल

मिठा कुरा मात्रै‍‍‍ लेख्छु लेख्दिन भो गाली गजल

बालुवा झैँ शेर हुन्छन हात थाप्दा जाली गजल।

राप बोकि खुल्छ पर्दा, सुर्यमुखि आङ तान्छ

गालिब पात सरी फाल्छन शाह लेख्छ ताली गजल।

लेख्छु सुने मिठो खबर भेडिगोठ सप्रिएको

आउला संविधान अनि लेख्छु धारा हाली गजल।

रित्ता पाना भरी भरी पसिनाका टाटा मात्रै

डोबे कलम फुल्छ मसी कठै अपुताली गजल।

म्याद थपे छेपाराले कालो बादल सम्म लाई ,

ऐले मकता भेटे लेख्छु मिठो अर्को पाली गजल।

(शाह : गालिबको जीवन कहानी बाट उत्प्रेरित शेरमा उर्दुको शाहजाद (रईस खान्दानी, टोलको धन-प्रतिष्ठा भएको व्यक्ती) छोटकरीमा शाह जो गजलकारहरू भेला गरेर गजल सुन्ने सुनाउने गर्दथ्यो  - त्यस्तै मञ्चमा एकपटक निम्त्याईँदा गालिबले यो शेर भनेका थिए :

बना है शाहका मुसाहिब, फिरे है ईतराता,

वगरना शेहेर मै गालिब कि आबरू क्या है । 

हिमपहिरोको योद्दा #Pokhara

आज बिहान उठ्दा बित्तिकै सुरु भएको हिमपहिरो को खबर देखेको बेला र अहिले सुत्ने बेलामा, म उसै अवस्थामा छु तर दिनका सामान्य गतिविधि र पारिवारिक समय बाहेक मानसिक र केहि अनुमानका दृष्यात्मक झझल्कोहरूमा अनेकौँ यात्रा गरियो ।

बिहानै उठेर BBC, CNN को वेबसाईट भन्दा पनि पहिला ट्विटर हेर्ने बानी परेको छ। अनि आजको बिहानी त्यहि खलबल बाट सुरु भयो। सुरुका २ घन्टा जस्तो ईन्टरनेट र टिभिमा कतै कुनै दृष्य थिएनन् - मात्र अपडेट थियो त पोखराबाटै ट्विट गर्ने साथीहरूका शब्द र नेपाल टेलिभिजन (Live Online)मा देखिने हेडलाईन को स्क्रोल। सबैका आ-आफ्नै कुरा थिए, कतिले पुरै पोखरा डुबानमा भने, कतिले सामान्य क्षति भएको भने, कतिले स्कुले बालबालिका सहितको बस समेत परेको भने, कसैले के भने, कसैले के भने । यि सबै शब्दहरू देख्दा दिमागले अनेकौँ खालका अनुमान गर्दै थियो तर आँखैले नदेखेसम्म केहि विश्वास गर्न मन लागेन। ११ बजेको समाचारमा नेपाल टेलिभिजनले बल्ल करिब २ मिनेटको भिडियो सहित भृजङ्ग खोलामा कम्तिमा २० घर बगाएको, ३ शव फेला परेको भन्दै समाचार पढ्यो । त्यस clip मा मानिसहरू खोलाबाट केहि उचाईमा बसेर खोलो हेर्दै थिए, कोहि तस्विर लिँदै थिए, खोलाको किनारमै कोहि मानिस काठ दाउरा छोप्दै थिए, कोहि खोलाबाट त्यो लेदो समेत उभाउँदै थिए। त्यो देखेर दिमागले भने केहिबेरको लागी फुर्सद पायो, अनुमान र अड्कलको भुमरीबाट उम्किएर ।(Video On Youtube) त्यसपछि थप तस्विर, भिडियो र समाचार आए । बेपत्ताहरूको सङ्ख्या बढ्दै थियो, उद्दारक्रम जारी थियो। त्यस्तै एक भिडियोमा एक जनाले आफन्तलाई फोन गरेर "१ घन्टामा तपाईँको गाउँसम्म  आईपुग्छ वरपर सबै तिर खबर गरेर गाउँ छोड्नुहोला" भन्ने समेत सुनियो - अहो त्यो मनोदशा ! (Video on Youtube) 

यसै भिडमा केहि त्यस्ता विभत्स तस्विरहरू पनि सार्वजनिक भए। त्यस्ता फोटोहरू त नराखेको भए पनि हुने भन्ने लाग्दै थियो । सायद नागरिक पत्रकारिताको स्वविवेक र मूल्याङ्कन क्षमताले त्यहाँनेर मार खान्छ। घटनाका सबै तस्विरहरू सार्वजनिक गर्न लायकका हुँदैनन्। अझ ताज्जुब त तब लाग्यो मानिसहरू "यस्ता खालका तस्विर नराखौँ है" भन्दै उनै तस्विर बाँड्दै थिए। तर साँझपख एउटा यस्तो तस्विर सार्वजनिक भयो, जसलाई यहाँ नबाँडि मनले मानेन । माथिको भूमिका सोहि तस्विरका लागी । 

तस्विरमा देखिने वृद्द करिबन् ७४ वर्षका सार्दिखोला कसेर निवासी सन्तबहादुर तामाङ भनेर चिनाईएको छ । सबैरै १५ वटा बाख्राको बथान सेति खोलाको किनारमा चराउँदै गर्दा हिमालको लेदो हुत्तिएर उनितर्फ आइरहेको थियो । तर उनि हिम्मतका साथ एउटा खिर्रोको रुखको हाँगो समातेर त्यो अजिङ्गरझैँ सल्बलाउँदै गरेको लेदोको ढाडमा चढे । हाल सम्ममा ़१३ प्राण पखेरु हरेर र अनेकौँ वस्ति उजाडेर त्यो लेदो लुप्त भयो, मृतात्माले चिर शान्ति पाउन र  त्रासिद तथा पिडित लाई सन्तबहादुरको झैँ निर्भयता तथा अनुकुलता प्राप्त होस् । 

( शनिबार वैशाख २३, २०६९)